Wanneer de magie verdwijnt
Wie kent ze niet. Die eerste weken van verblindende, overweldigende verliefdheid. Je hele lijf is gevuld met warmte en honderden vlinders razen door je buik. In de ogen van je man ben je een magisch wezen vol van mysterie en heeft hij de eer heeft gekregen je van dichtbij mee te mogen maken. In de ogen van je man ben je zo oogverblindend wonderlijk dat hij het niet kan bevatten. In de ogen van je man verdien je altijd beter dan hem en meer dan wat hij je kan geven. Ik weet nog goed hoe verliefd wij waren toen ik net naar Ierland verhuisde. Hoe speciaal ik me voelde. Deuren werden voor me opengehouden, het hele huis was gepoetst en een keurig opgemaakt bed met nieuw linnen wachtte in het kaarslicht. Er was een uitgebreid 3-gangen diner voor me gekookt met een dure fles witte wijn, en toen ik na het eten de afwas wilde doen, raakte mijn kersverse nieuwe vriend zacht mijn arm aan met de woorden “No honey. You will never have to touch any dishes in your life. You are far too special and dear to have to do those things.”
Dat was twee jaar geleden.
Nu sta ik iedere dag af te wassen met het zweet op mijn voorhoofd en mijn armen in het sop terwijl er een simpele kaaspizza voor me in de oven ligt te wachten. Ik maak deuren met mijn kin open, omdat mijn handen te druk zijn met het tillen van zware boodschappentassen. Als ik in de auto wil stappen moet ik eerst de hele bijrijdersstoel ontdoen van alle teringzooi die er ligt omdat manlief de auto mee naar het werk heeft genomen. De charme is er wel een beetje van af zeg maar. De roze koek is gegeten, of hoe je het ook wilt verwoorden.
Weg mysterie
Af en toe denk ik dan wel “goh, hij zou toch wel een beetje meer moeite mogen doen. Die autostoel schoonmaken, wetende dat mijn bevallige billetjes daar later op komen te zitten. Of me weer eens vertellen dat ik te speciaal ben om af te wassen.” Gewoon, me weer wat meer als een prinsesje behandelen. Me weer even speciaal voelen.
Als jij dat romantische etentje wilt, zul je toch echt wat water bij de wijn moeten doen.
Maar dat is het leven. Die roze wolk kan geen jaren blijven hangen. Stukje bij beetje vervaagt het mysterie om je heen en wordt je weer een beetje een gewoon mens. Waar je eerst te wonderlijk was om zoiets ‘aards’ te kunnen doen als poepen, wordt nu de wc deur open gegooid met de vraag “schat, waar ligt de schaar” terwijl je net je billen aan het afvegen bent. Waar hij eerst lieve woordjes in je oor fluisterde, komt hij nu alleen nog dicht bij je oor als hij een boer moet laten of sex wilt. Of allebei.
Speciaal, maar net wat anders
Je ontkomt er niet aan. De magie wordt gewoon net wat minder. Maar dat betekent niet dat je ineens minder speciaal bent. De liefde van een man is namelijk een wonderbaarlijk iets. Waar wij als zelfstandige vrouwen onze man als een partner zien, ziet een man ons als zijn doel van leven. Waar veel vrouwen geen man ‘nodig’ hebben, kunnen veel mannen niet leven zonder een vrouw. Naar mijn mening is er geen mooiere vorm van liefde dan dat. Een man uit die liefde gewoon net iets anders dan wat wij eigenlijk van ze zouden willen. Ze functioneren nou eenmaal anders.
Hoe krijg je de magie weer terug?
Het hoofddoel van die kerel van jou, is het zien van een glimlach op jouw gezicht. Hij werkt zich de benen uit het lijf vandaan om jou in je behoeften te voorzien. Onderdak, eten, kleren en al die andere dingetjes die jij zo graag koopt. Naar zijn idee, heb jij alles wat je nodig hebt om gelukkig te zijn.Vrouwen functioneren gewoon wat anders. Wij willen dat manlief attent is. Romantische diners met kaarslicht, lange strandwandelingen en eigenlijk, willen wij dat hij dat allemaal snapt zonder dat we het hoeven voor te kauwen. Onze gedachten leest zeg maar. Maar als jij dat etentje wilt, zul je toch echt wat water bij de wijn moeten doen en met meer komen dan vage hints. Jouw man wilt niets liever dan jou gelukkig maken, maar je zal hem wel moeten vertellen hoe.
Liefde door de ogen van een man
Borko neemt nog steeds bloemen voor me mee. Ik mag dan mijn eigen deuren openhouden, maar hij draagt wel de zwaarste tassen. Ik mag dan wel dagelijks met mijn handen in het sop staan, maar hij maakt ondertussen wel het eten klaar. Hij weet wat ik wel en niet lekker vind, en ieder diner wordt daarop aangepast. De halve hanen die hij zo lekker vindt, gaan pas in de oven als ik naar bed ben. Dan is zijn werk namelijk gedaan, en staat hij zichzelf toe om heel even aan zichzelf te denken. Er is niets zo wonderbaarlijk mooi en speciaal als de liefde van een man. Zorg dat je het waard bent.