Een ode aan Peter Pan
Nederland is het land van de verloren kinderen. Of ja, misschien is verloren een beetje een groot woord. Of misschien is het ook wel gewoon precies goed. Want eigenlijk voelen we ons allemaal wel eens een beetje verloren. Soms zelfs een beetje veel. Verloren in de menigte, verloren in gedachten of verloren in de liefde, het kan allemaal. Ik voelde me vooral verloren toen mijn leven zogezegd zou moeten beginnen. Het sociale systeem dicteerde dat na het behalen van alle hoog aangeschreven diploma’s de ideale baan volgde. De baan waar ik dan de komende 40 jaar zou werken. Iets ambitieus waar ik door zou kunnen groeien. Zodra die baan er was, zou het geld binnenstromen en dan zouden het huisje, het boompje en de beestjes volgen. Daarna de kinderen en de kleinkinderen en ga zo maar door. Totdat je dan met pensioen kon en daarna rustig dood kon gaan.Alles behalve huisje, boompje, beestje.
Totdat je erachter komt dat de wereld niet klopt
Maar eigenlijk is dat niet helemaal hoe het gaat. Of in ieder geval niet hoe het zou moeten gaan. Voor mij niet, dat is zeker. Het zit gewoon niet in de aard van ieder beestje. Na mijn studie beëindigde ik mijn ‘huisje boompje beestje’ relatie, dus dat verhaal viel al af. Daarbij kon ik met al mijn prachtige diploma’s helemaal geen baan krijgen. Die ‘snoeihard werken en dik geld verdienen’ ambitie had ik ook al helemaal niet meer. Dus viel ik al snel weer terug in mijn oude vertrouwde baantjes in de horeca. Met wat matig hard werken groeide ik vrij snel door tot manager en kon ik ook nog een paar toffe kids met ‘sociale achterstand’ begeleiden. De ideale droombaan? Nee, maar het gaf me voldoening en daarbij had ik een studieschuld van €30.000 die afbetaald moest worden.
Doelloos en verloren
Daar sta je dan. Op eigen benen in de grote mensen wereld. Het moment waarop je alles dan voor elkaar zou moeten hebben, maar geen flauw idee hebt hoe dat dan zou moeten. Eigenlijk weet je niet eens of het altijd gedicteerde leven überhaupt wel is wat je wilt. Je kan gaan reizen, maar daar hebben velen het geld of de ballen niet voor. Je kan druk op zoek gaan naar een relatie om het huisje boompje beestje verhaal af te kunnen strepen, maar daar werkt de liefde dan weer niet aan mee. Dus daar sta je dan met al die hoog aangeschreven diploma’s op zak. In je uppie. Doelloos en verloren.Dus leef je maar van dag tot dag. Je stort jezelf op een hobby, op je baan of op het sociale leven. Alles om maar niet aan jezelf of je toekomst te hoeven denken. Dagen vullen zich met vrienden en bekenden. Momenten die ooit nog zo uniek, speciaal of grappig waren, lopen nu allemaal in elkaar over. Het is iedere dag wel feest, dus zo speciaal is het allemaal niet meer.
En daar is Peter Pan
Voordat je het weet zit je weer in het café. Omringd door andere verloren kinderen, die eigenlijk ook niet goed weten hoe ze de volgende stap nu moeten maken. Voor de meeste verloren kinderen is dat café hun tweede thuis, hun metgezellen een tweede familie. De man achter de tap als Peter Pan, die iedere dag zijn verloren kinderen de weg probeert te wijzen. Die ene speciale persoon die de verloren kinderen iedere dag weer een thuis van huis biedt. De Peter Pan met een luisterend oor, motiverende woorden of een warme omhelzing. De redder in nood, wanneer de verloren kinderen het licht even niet meer kunnen zien. Een vriendelijke lach, een koud glas bier en een verwelkomend gebaar. Peter Pan staat altijd voor zijn verloren kinderen klaar.
Rots in de branding
Dagen worden weken, weken worden maanden en maanden worden jaren. De groep verloren kinderen wordt steeds kleiner. Stuk voor stuk vinden ze toch allemaal hun eigen weg. Sommige pakken hun koffers en besluiten te gaan reizen. Anderen storten zich op een nieuwe baan, een nieuwe uitdaging in een nieuwe stad. Het huisje, het boompje en het beestje komen voor de verloren kinderen steeds dichterbij. Verloren kinderen komen en gaan, maar Peter Pan, die blijft waar hij was. Als rots in de branding, mochten zijn kinderen het licht even niet meer kunnen zien. Op afstand volgt hij ze op hun weg. Met open armen geduldig wachtend, totdat hij weer nodig is. Totdat hij zijn verloren kinderen, de weg weer kan wijzen.